วันพฤหัสบดีที่ 3 เมษายน พ.ศ. 2557

❥ OS △ Troubles in December { Luhan x Xiumin } #REDiary

Message!


จ. 1 ธ.ค. 07:32 น.
หน้าห้องพี่..
พี่มินจุน!! ตื่นได้แล้ว..ใจคอจะไปสายตั้งแต่วันเปิดเทอมเลยหรือไง -_-
เออ..จะบอกว่าที่ต้องเขียนโพสอิทแปะแบบนี้ก็เพราะ
ยืนเคาะประตูห้องพี่อยู่นานแล้วแต่ก็ไร้การตอบรับ 
นี่นอนหรือตายเนี่ย.. ตื่น..บอกให้ตื่นไง
มินซอกน้องพี่



จ. 1 ธ.ค. 09:21 น.
ในห้องพี่..
ว้อท..อะไรของแกเนี่ย พี่กำลังจะไปโรงเรียนก็เจอโพสอิทนี้แปะอยู่หน้าประตู -_-
อะไร..คิดว่าอยู่ในซีรี่ย์หรอ สบายดีป่ะเนี่ย เป็นไข้ก็ไปนอนไป..
ไม่มีโพสอิทจะเขียนตอบเลยเดินไปหยิบในห้องแก
ถึงได้เห็นว่าแกมีโพสอิทเยอะแยะเลย..สมเป็นเด็กม.ต้นจริงๆ
ดีเหมือนกันพี่ไม่มีใช้พอดี งั้นขอละกันนะ
มินจุนพี่มึง






จ. 1 ธ.ค. 19:38 น.
ห้องผม
กลับมาแล้ว..โหยอะไรเนี่ย!! o_o
ตอนอ่านก็นึกว่าเอาไปแค่แผ่นเดียวที่ไหนได้พี่เอาไปตั้งเป็นแพ็ค
แล้วนั่นคืออะไร ไปโรงเรียน..ตอนเก้าโมงครึ่งเนี่ยนะ
จบกัน อนาคตประเทศชาติ..
แล้วนี่จะกลับเมื่อไรเนี่ย ผมว่าผมกลับดึกแล้วนะ
ทุ่มครึ่งเนี่ย ยังไม่เห็นรถพี่หน้าบ้านเลย
มินซอกผู้น่าสงสาร ;___;



จ. 1 ธ.ค. 22:18 น.
ห้องของคนหน้าตาดี
อะไร อย่ามาขี้งก ขอนิดขอหน่อยทำไม่ได้รึไง
ทีตอนรบเร้าให้พี่พาไปกินไอศกรีมตอนเด็กๆพี่ยังไม่ทวงบุญคุณเลย(?)
ความจริงพี่กะจะเดินเข้าไปหาแกในห้อง แต่เห็นว่าปิดไฟแล้ว
เลยคิดว่าแกคงนอนแล้ว งั้นแปะโพสอิทแทนละกัน

ปล.โพสอิทพวกนั้นพี่ก็เอามาคุยกับแกนี่แหละ
คนหน้าตาดี



อ. 2 ธ.ค. 07:11 น.
ในห้องคนหน้าตาดีกว่า
อะไร..มาทวงบุญคุณอะไร เงินพ่อแม่ต่างหาก.. 
ละนี่อะไร แม่บอกว่าพี่ออกไปตั้งแต่เช้า
ไปโรงเรียนหรอ..แปลกอ่ะ ปกติไปสายโด่งนี่นา
มินซอก



อ. 2 ธ.ค. 18:33 น.
หน้าห้องพี่
ทำไมยังไม่กลับอีกเนี่ย..ไปเช้ากลับช้าคืออะไร
มีเรื่องจะเล่า วันนี้ผมโดนรุ่นพี่หาเรื่องแหละ..
ดูจากเข็มกลัดน่ะ..เด็กม.ปลายชัดๆ
ผมก็เดินของผมอยู่ดีๆ เขานั่นแหละมัวแต่เล่นโทรศัพท์ไม่ดูตาม้าตาเรือ แล้วก็เดินมาชนผมเอง 
โทรศัพท์ในมือเลยหล่น..หน้าจอแตก
นั่นไง..ผมก็ซวยดิ..
ผมก็มึนๆอ่ะไม่รู้จะทำไงเลยให้เบอร์ติดต่อไป
บอกว่าถ้าคิดออกว่าจะให้รับผิดชอบยังไงค่อยโทรมาละกัน
ไอ้หมอนั่นก็อมยิ้มใหญ่เลย หน้างี้โคตรกวนตีน
อื้ม..ถ้าไม่ติดว่าหน้าตาดีนะ ผมคงโดดเข่าคู่มันไปแล้ว

มินซอก



อ. 2 ธ.ค. 21:56 น.
หน้าห้องแก
หรอ..มันไม่ได้ทำไรแกก็ดีแล้ว
เพราะดูท่าแล้วคนเจ็บตัวน่าจะเป็นมันว่ะ ถึกซะขนาดนี้
เอาเถอะ..ที่พี่ต้องไปเช้าเป็นพิเศษเพราะเด็กใหม่ห้องเอนั่นแหละ
มันบอกมันอยากเข้าแก๊งพี่เว้ย 
เลยต้องไปคุยกันตามภาษาผู้ชายนิดหน่อย 
หมอนี่โคตรเพอร์เฟ็คต์ เรียนแม่งโคตรเก่ง
เพิ่งย้ายมาจากจีน แต่พูดเกาหลีคล่องมาก
ที่สำคัญคือมันหน้าตาดี..ปกติคนเรียนเก่งมักหน้าเอ๋อ(เหมือนแก)
แต่ที่แม่งน่าตกใจขั้นพีคก็คือ มันอายุเท่าแกว่ะ!!
มันสอบพาสชั้นมาอยู่ม.ปลายปีสองได้ทั้งๆที่อายุเท่าม.ต้นปีสามเลย!! แกควรเอาอย่างมันบ้างนะ.....

ปล.ลืมบอก..มันชื่อลู่หานนะ
มินจุนคนหน้าตาดี



พ. 3 ธ.ค. 01:09 น.
ในห้องผม
นอนไม่หลับ..หิวมากจะลงไปหาไรกิน
เปิดประตูไปเจอโพสอิทพี่เลยหยิบมาอ่านเนี่ย
อะไร..อย่าเอาคนพรรค์นั้นมาเปรียบเทียบกับผมได้มั้ย
ผมน่ะคนปกติ แบบนั้นมันฉลาดเกินคนไปละ..
เออ..จะบอกว่าไอ้รุ่นพี่คนนั้นมันโทรมาหาผมแล้วนะ
แม่งโคตรกวนตีน โทรมาตอนเที่ยงคืนอ่ะ
ผมกำลังหลับสบายๆสะดุ้งตื่นเลย..
กว่าจะคุยกันลงตัวก็ปาเข้าไปครึ่งชม.
ทำเอาผมตาสว่าง นอนไม่หลับอีกเลยเนี่ย..

ไม่พออ่ะต่อแผ่นสองนะ
สรุปแล้วมันบอกว่าจะให้ผมเป็นเบ๊มันหนึ่งเดือนเป็นการชดใช้
ตลกป่ะเนี่ย คิดว่าผมเป็นแรงงานต่างด้าวหรอ
แต่ก็นั่นแหละ..ตอนนี้ผมไม่ค่อยมีเงิน
ยังไงก็ไม่มีเงินชดใช้มันอยู่แล้วนี่นา
อีกอย่างเป็นเบ๊ก็ไม่เสียหายอะไรนี่หว่า..

ปล.มันบอกว่ามันชื่อคริส
มินซอกไม่สู้คน



พ. 3 ธ.ค. 08:47 น.
โต๊ะกินข้าว
กูหิวมากขี้เกียจตอบบนห้อง
เลยเอาลงมาตอบที่โต๊ะกินข้าวแทน
เฮ้ยมึงมีปัญหากับไอ้คริสหรอ
คนชื่อคริสในโรงเรียนนี้มีอยู่คนเดียวแหละ
เพื่อนกูเอง..มันอยู่ห้องเออ่ะ 
ห้องเดียวกับไอ้ลู่หานเลย

ปล.ปกติมันเป็นคนเงียบๆนะ ไหงกวนประสาทมึงจัง
กู



พ. 3 ธ.ค. 18:57 น.
ในห้องนอน
พี่!!! วันนี้มันเรียกผมไปหาที่ห้องด้วย!!
ใช้ผมสารพัดเลย ทั้งให้ไปซื้อของทั้งใช้ให้ทำการบ้านให้
แถมมันยังบอกให้ผมเดินกลับหอเป็นเพื่อนมันอีก!!
หอแม่งก็อยู่ไกลจากรร.ด้วย ไปถึงตั้งมยองดงนู่น
รถก็ไม่ยอมนั่ง เดินจนขาแทบลาก 
ดีนะที่ขากลับผมนั่งรถกลับมา
ไม่งั้นผมคงกลายเป็นถั่วงอกเหี่ยวตายอยู่ในแผงขายของสักแผง..
เหนื่อยมาก หมดแรงแล้ว ขอนอนก่อนนะ 
ฝากบอกแม่ด้วยว่าผมไม่กินข้าว

ปล.สั่งสอนเพื่อนพี่ซะบ้าง



พ. 3 ธ.ค. 20:21 น.
หน้าห้องมึง
อ้าว นอนซะแล้วหรอไอ้ตัวแสบ
พี่เพิ่งเห็นไอ้โพสอิทนี่แหละ
มยองดง ? หอไอ้คริสมันอยู่แถวทงแดมุนไม่ใช่หรอ..
เออพี่อาจจะจำผิดก็ได้..หรือไม่ก็คงจะย้ายแล้ว
..มันแกล้งแกขนาดนั้นเลยดิ
โห..ไอ้เพื่อนชั่ว จะแกล้งทั้งทีทำไมไม่แกล้งให้แรงกว่านี้

ปล.แกรีบนอนถึงขนาดลืมลงชื่อตอนท้ายเลยหรอไอ้เด็กนิรนาม
พี่มึง



พฤ. 4 ธ.ค. 07:50 น.
หน้าห้อง
สายแล้ว!!! ไม่นะ!!!
ผมต้องรีบไปแล้วอ่ะพี่ตอบสั้นหน่อยนะ
เหตุที่ต้องรีบขนาดนี้ก็เพราะไอ้พี่คริสนั่นแหละ เรียกให้ผมไปรับตอนเช้าที่หอ แล้วให้เดินไปโรงเรียนด้วยกัน 
ไอ้บ้า!! ประสาทกลับแล้วหรือไงวะ ไอ้ห่า!!
เห้ยมันโทรมาตามแล้วอ่ะ ผมไปแล้วนะ ;__;

ปล. ผมเกลียดมัน
มินซอก



พฤ. 4 ธ.ค. 08:36 น.
ห้องกู
แลดูมันจะชอบมึงนะ นี่กูคิดจริงๆนะ

ปล. ทำไมไม่เหลือกิมจิในข้าวเช้าไว้ให้กู!!
มินจุนว้อย



พฤ. 4 ธ.ค. 20:19 น.
โต๊ะกินข้าว
นี่ก็เป็นอีกวันที่ผมต้องไปส่งมันที่หอ
ตลกละพี่ ถ้ามันชอบผมมันคงไม่ทำกับผมขนาดนี้หรอก

ปล.ผมรีบไงเลยไม่ได้แบ่งกิมจิไว้ให้ ไปโทษไอ้พี่คริสนู่น
มินซอกเอง



พฤ. 4 ธ.ค. 23:02 น.
หน้าห้องมึง
วันนี้มึงโดนอาจารย์ทำโทษหรอ ทำไมถึงต้องไปยืนตากแดดแบบนั้น
ไม่รู้ตัวรึไงว่าตัวเองหน้าซีดขนาดไหน
ไอ้ลู่หานทนสภาพมึงไม่ได้ถึงขั้นไปขอรับโทษแทน
ถ้าไม่ใช่เพราะเกรดของมันมึงคงเป็นลมตายห่ากลางสนามไปแล้ว

ปล.ลู่หานมันยืนตากแดดอยู่ตั้งชั่วโมงครึ่งเชียว
มินจุน



ส. 5 ธ.ค. 11:54 น.
โต๊ะกินข้าว
เฮ้ย!! จริงดิ มิน่าล่ะจู่ๆอาจารย์อีถึงได้ยอมปล่อยผมง่ายๆ
เรื่องก็ไม่มีไรมากหรอกผมมีปัญหากับเพื่อนนิดหน่อย
แล้วก็มีเรื่องกัน แต่พี่ก็รู้ว่าอาจารย์อีน่ะจ้องจะเล่นงานผมมาตั้งนานแล้ว
สรุปเรื่องออกมาว่าผมผิด
ผมก็โวยดิ ก็ผมไม่ได้ผิดนี่..
เออ..ยังไงก็ฝากขอบคุณเพื่อนพี่ด้วยนะ

ปล. พี่ไปไหนของพี่ แม่บอกว่าออกรถไปแต่เช้า
มินซอก



ส. 5 ธ.ค. 13:26 น.
ห้องนั่งเล่น
กลับมาแล้ว ไปเที่ยวมา
แล้วนี่แกไปไหนของแก
ว่าจะมาคุยด้วยซะหน่อย..
ไอ้ลู่หานฝากถามว่าเป็นไงบ้าง 
สีหน้าแกเหมือนคนเป็นโลหิตจางเลย 
พี่ยังตกใจ มันรู้โรคประจำตัวแกได้ไงฟะ

ปล. แม่บอกว่าแกไปเรียนพิเศษ เออตั้งใจเรียนละกัน
มินจุนผู้หล่อเหลา



ส. 5 ธ.ค. 16:51 น.
ห้องนอนผมเอง
ง่ะ..เขารู้ได้ไง.. ซึ้งอ่ะ เขาใจดีจัง
พี่ไปไหนอ่ะ กลับมานึกว่าจะเจอ
วันนี้ผมไปเรียนพิเศษ เจอไอ้บ้าคริสด้วย ;___;
โคตรซวยเลย มันเรียนคลาสเดียวกับผม..
มานั่งข้างผมอีกต่างหาก กวนผมทั้งคาบเลย
ผมงี้เรียนไม่รู้เรื่อง ส่วนมันพอครูถามก็ตอบได้หมด
ตอบแล้วมีหันมายักคิ้วให้ด้วยนะ ไอ้บ้า ไอ้เลว

ปล. ผมเกลียดมันยิ่งกว่าเกลียดพี่อีกนะ
มินซอก



ส. 5 ธ.ค. 17:17 น.
ในครัว
กูไปเล่นเกมในห้องมา
หืม ไอ้บ้านั่นมันเรียนพิเศษด้วยหรอ
บ๊ะ! เดี๋ยวนี้ไอ้คริสมันขยันเว้ยเฮ้ย

ปล. มีพี่ชายหล่อขนาดนี้มึงยังเกลียดอีกนะ
มินจุน



ส. 5 ธ.ค. 22:10 น.
โต๊ะกินข้าว
ผมอ่านหนังสือเผลอหลับไป..
นี่ลงมาหาไรกิน..แต่ดูนาฬิกาแล้วไม่ค่อยอยากกินเลยแฮะ
ผมตื่นเพราะไอ้พี่คริส..มันโทรมา
บอกผมว่าอาทิตย์หน้าเวลาไปเรียนพิเศษ
ให้เอาปากกาไปเผื่อมันด้วย มันขี้เกียจพก
ดี..ดีมาก!!!!

ปล. พี่ช่วยเอามันไปไกลๆผมที
มินซอก



อา. 6 ธ.ค. 01:21 น.
ห้องกู
กูได้ยินเสียงตึงตังดังมาจากห้องมึง
ทำอะไรอีกวะไอ้แสบ

ปล. ทำไมกูรู้สึกเหมือนมันชอบมึงเลยวะ
มินจุน



อา. 6 ธ.ค. 08:37 น.
โต๊ะกินข้าว
เสียงผมปาโทรศัพท์ใส่กำแพงเองแหละ
คือมันวีดีโอคอลมา เกลียดมันอ่ะ 
มันบอกว่าเห็นผมเรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเลยจะมาติวให้
คือเดี๋ยวนะ..ที่ผมไม่ได้ฟังครูนั่นไม่ใช่เพราะมันหรอ
สอนๆผมได้สักพัก ผมทำโจทย์ผิดนิดเดียวมันด่าผมยับเลยอ่ะ
บอกว่าผมเหมือนหนูซื่อบื้ออ่ะ
หนูอะไรวะ!!!

ปล. ผมบอกให้พี่สั่งสอนมันไง
มินซอก



อา. 6 ธ.ค. 11:43 น.
โต๊ะกินข้าว
ไปไหนอีกเนี่ย ไม่ได้เจอกันสักทีนะ..
หนูซื่อบื้อ..เห้ยไม่ใช่ละ
อย่างมึงมันต้องหมูซื่อบื้อเว้ย!!

ปล. แล้วมึงรับวีดีโอคอลมันทำไมล่ะ เอ๊ะหรือว่ามีใจ (?)
มินจุน



อา. 6 ธ.ค. 13:25 น.
หน้าห้องพี่
ไอ้พี่คริสมันใช้ให้ผมซื้อข้าวไปให้มันที่หอ
ทีแรกก็ไม่รับหรอก แต่มันส่งข้อความมาสั่ง
เอาเรื่องสัญญาชดใช้มาอ้างอีก ผมก็ต้องทำตามสิ
ก็ผมเป็นเบ๊มันนี่.. รู้สึกว่าได้ทีจะเอาใหญ่..
หมดสัญญาเมื่อไรผมจะไม่ไว้หน้าเลยคอยดู

ปล.ได้ยินเสียงพี่คุยโทรศัพท์ในห้องเลยไม่อยากกวน ติดโพสอิทละกัน
มินซอก



อา. 6 ธ.ค. 15:02 น.
หน้าห้องมึง
ไอ้ลู่หานโทรมา มันบอกว่าเจอมึงที่ที่เรียนพิเศษ
มันบอกว่ามึงทำกระเป๋าตังค์ตกไว้
พรุ่งนี้มันจะเอามาคืน

ปล. ซุ่มซ่ามว่ะไอ้หมูซื่อบื้อ
มินจุน



อา. 6 ธ.ค. 19:11 น.
ในห้องผม
เฮ้ย!! จริงด้วย กระเป๋าตังค์ผมหาย
นี่ผมทำตกที่ที่เรียนพิเศษหรอ ;___;
เกือบไป ดีนะไม่ใช่ไอ้พี่คริสที่เก็บได้
ไม่งั้นล่ะก็ ข้อมูลส่วนตัวผม..คงอยู่กับมัน

ปล. เคยโดนหมูฆ่าป่ะวะ
มินซอก



จ. 7 ธ.ค. 00:35 น.
ห้องนั่งเล่น
อย่าฆ่ากูด้วยการนั่งทับกูเลยกูกลัวแล้ว..
มึงนอนแล้ว..กูกลับมาช้าไปสินะ
ยังไงก็ฝันดีนะไอ้หมู

ปล. อย่าก่อเรื่องอีกล่ะ กูขี้เกียจไปรอไอ้ลู่หานโดนทำโทษ
คนหล่อ



จ. 7 ธ.ค. 06:09 น.
หน้าห้องคนหน้าตาไม่ดีชื่อมินจุน
พี่ เมื่อวานตอนเย็นผมทำคุ้กกี้
ฝากไปให้พี่ลู่หานหน่อย วางไว้หน้าประตูนะ
ยังไม่เคยเห็นหน้าพี่เขาเลย พี่เขาอุส่าห์มีน้ำใจช่วยผมอ่ะ
พี่เขาใจดีจัง ฝากขอบคุณพี่เขาหนักๆเลยนะพี่

ปล. ยิ่งพูดยิ่งเกรงใจอ่ะบอกเลย
มินซอก



จ. 7 ธ.ค. 07:16 น.
โต๊ะกินข้าว
เฮ้ย!! นี่มึงทำคุ้กกี้ให้ไอ้ลู่หานหรอ
เหยดดดดด..ใส่กล่องผูกผ้าเช็ดหน้าด้วย
ยังกับจะสารภาพรัก นี่มึงปลื้มมันขนาดนั้นเลย
ไหนกำลังอินเลิฟกับไอ้คริสอยู่ไม่ใช่หรือไง
หลายใจจังเว้ยน้องกู

ปล. กูบอกว่ากูหน้าตาดีไง
มินจุน



จ. 7 ธ.ค. 18:45 น.
พี่อย่าตลก..พูดถึงชื่อไอ้เหี้ยนั่นแล้วผมขึ้นเลย
วันนี้ผมเห็นมันถือกล่องคุ้กกี้ของผมไปนั่งกิน!!
คือบอกเลยว่าโกรธมาก เดินจ้ำๆเข้าไปด่าอ่ะ
โยนกล่องคุ้กกี้ลงถังขยะต่อหน้ามันเลย
คือโกรธอ่ะ ผมทำให้พี่ลู่หานนะ แล้วมันเอาไปกินคืออะไร
ทำไมเหี้ยแบบนี้วะ แม่ง
ไม่มีอารมณ์จะปล.แล้ว เกลียดมันชิบหาย

มินซอก



จ. 7 ธ.ค. 19:31 น.
หน้าห้องมึง
อ้วน.. พอดีเลย กูจะถามมึงพอดี
ว่ากล่องคุ้กกี้ในถังขยะโรงเรียนนั่นใช่ของมึงรึเปล่า
เออ..กูจะบอกว่าไอ้ลู่หานมันเฟลมากนะเว้ย
มันอุส่าห์คุ้ยหาในถังอ่ะ ไม่อายสายตาใครเลย
เดินถือทั้งๆที่มันสกปรกแบบนั้นแหละ
เอาไปล้างจนสะอาดเลยด้วย
เออแล้วนี่กระเป๋าตังค์มึง กูวางไว้หน้าห้องแล้วกันนะ
ไม่อยากกวนมึงเลย เข้าใจว่าอยากอยู่คนเดียว

ปล. มึงลืมเขียนตำแหน่งตอนเขียนโพสอิทอ่ะ ดูจากลายมือแล้วมึงคงโกรธมาก กูขอโทษแทนเพื่อนกูด้วยนะ
พี่มึง



จ. 7 ธ.ค. 23:04 น.
หน้าห้องมึง
กูได้ยินเสียงมึงปาข้าวของ อะไรวะ
อย่ามาไร้สาระน่า ทำไมเป็นแบบนี้
นอกจากจะอ้วนแล้วยังพาลอีก
น้องใครวะ พี่มึงออกจะหล่อและเท่
เอาอย่างกูบ้าง

ปล. มีอะไรมาเคาะประตูห้องกูได้นะ อัดอั้นอะไรก็มาคุยกับกูนี่ เก็บไว้คนเดียวคิดว่าดีแล้วหรอ
มินจุนหล่อและรวยมาก



อ. 8 ธ.ค. 08:11 น.
หน้าห้องมึง
อ้วน..มึงเป็นอะไรทำไมยังไม่ตื่น 
กูเคาะประตูแล้วแต่มึงไม่เปิด
แถมยังล็อคประตูอีก ไม่สบายรึเปล่า
เฮ้ย..นี่กูเป็นห่วงนะ

ปล. เมื่อวานลู่หานโทรมาถามว่ามึงเป็นไงบ้าง กูนี่ไม่รู้จะตอบยังไง
มินจุน



อ. 8 ธ.ค. 13:46 น.
ในห้องนอน
พี่มินจุน..อ่านโพสอิทพี่แล้วจุกเลย
ผมทำตัวน่าเป็นห่วงขนาดนั้นเลยหรอ..
ไม่ต้องห่วง ผมไม่ฆ่าตัวตายหรอกน่า
แค่ไม่สบายนิดหน่อย เพิ่งตื่นเนี่ย
มีสายจากไอ้พี่คริสโทรมา 25 สาย
โทรมาทำเหี้ยไร จะเช็คว่าผมตายรึยังงั้นหรอ
เกลียดมันอ่ะ ผมจ้างพี่ล้านนึง ฆ่ามันให้ผมที

ปล. พี่ลู่หานน่ารักมากเลย ในกระเป๋าตังค์พี่เขาแปะโน้ตมาว่า 'คุ้กกี้อร่อยมาก' ด้วย เขินอ่ะ!
มินซอกชอบพี่ลู่หานจัง~



อ. 8 ธ.ค. 15:25 น.
หน้าห้องพี่
เพื่อนคาทกมาบอกว่าพี่ลู่หานมาหาผมที่ห้องด้วย
พี่เขาเป็นห่วงผมหรอ.. ขอคิดเข้าข้างตัวเองนะ

ปล. เขินจังเลย
มินซอกชอบพี่ลู่หาน~



อ. 8 ธ.ค. 17:06 น.
หน้าห้องมึง
แม่บอกว่ามึงไข้ขึ้น กินยาหลับไปแล้ว
เออ..งั้นกูไม่กวนก็ได้
ใช่วันนี้ลู่หานไปหามึงที่ห้อง
มันเห็นมึงไม่ไปเรียน อุส่าห์โดดคาบฟิสิกส์
เพื่อมาห้องซีมาถามกูว่ามึงหายไปไหน
กูบอกว่าไม่สบายแม่งก็ฝากนี่มาให้
จดหมายห่าแดกไรเนี่ยแหละ วางไว้หน้าห้องนะ

ปล. พวกมึงคิดว่ากูเป็นนกพิราบหรอ..
มินจุนไม่ใช่นกพิราบ



อ. 8 ธ.ค. 20:12 น.
หน้าห้องผม
ตื่นมาก็มืดแล้ว..ไม่อยากลงไปกินข้าว
แค่เดินออกมาหน้าห้องก็มึนหัวจะตายอยู่แล้ว
จดหมายพี่ลู่หานน่ารักจัง..
พี่เค้าบอกว่าไปโรงเรียนเมื่อไรให้ไปดูใต้โต๊ะ
มีเซอร์ไพรส์ เซอร์ไพรส์อะไรอ่ะ เฮ้ย!! อยากรู้
ตื่นเต้นจัง ชักอยากจะหายไวๆแล้วสิ อิอิ

ปล. ฝากขอบคุณพี่เขาล้านครั้ง
มินซอกยืนยันว่ามินจุนคือนกพิราบ



อ. 8 ธ.ค. 22:28 น.
บันได
ก็ดีแล้ว..ไอ้ลู่หานแลดูเป็นห่วงมึงมาก
มันพูดถึงมึงทั้งวันเลย อะไรๆก็มินซอกมินซอก
กูว่ามันชอบมึงแน่เลยว่ะ..
คือไม่ใช่ว่ามึงอ้วนแล้วมึงจะไม่น่ารักนะ
ที่สำคัญคือมึงมีพี่ชายหน้าตาดีไง

ปล. พี่ลู่หานอะไร..มันอายุเท่ามึง
มินจุน



พ. 9 ธ.ค. 04:31 น.
หน้าห้อง
ตื่นมาเข้าห้องน้ำ รู้สึกเหมือนอาการดีขึ้นนิดหน่อย
จริงหรอ..พี่..เอาความจริงนะ
ผมว่าผมชอบเขาอ่ะ พี่เขาใจดีอ่ะ
ไอ้พี่คริสส่งข้อความมา ถามว่าผมยังโกรธมันอยู่มั้ย
อ่อ..หายแล้วมั้ง ถุย ทำกับกูขนาดนั้น

ปล. พี่ลู่หานโดดเรียนมาถามเรื่องผมเนี่ยนะ เฮ้ย โคตรปริ่ม
มินซอกชอบพี่ลู่หาน



พ. 9 ธ.ค. 07:14 น.
ห้องกู
วันนี้กูตื่นเร็วเป็นพิเศษ เหตุผลหรอ
ไอ้ลู่หาน..มันให้กูไปเอางานที่หอมัน
และไอ้งานที่ว่า คืองานของมึง
เมื่อวานห้องมึงสั่งการบ้าน
มันกลัวมึงจะปั่นไม่ไหว เลยทำมาให้
ไอ้สัดเอ๊ย..หล่อเลยอ่ะงานนี้

ปล. ปกติไอ้ลู่หานมันไม่ใช่คนใจดีแบบนี้หรอกนะ กูเพิ่งเห็นมันเป็นงี้นี่แหละ
มินจุน



พ. 9 ธ.ค. 10:36 น.
บนเตียงนอน
ไข้ผมยังไม่ลดเลย แม่บอกให้หยุดอีกวัน
ฮือออออ แต่ผมอยากไปเรียนแล้วอ่ะ
อยากไปดูใต้โต๊ะ จะฝากเพื่อนดูก็ไม่เซอร์ไพรส์อีก
โอ๊ยยยย เมื่อไรจะหายนะ ;___;

ปล. คิดถึงพี่ลู่หานจัง
มินซอกชอบพี่ลู่หาน



พ. 9 ธ.ค. 11:11 น.
หน้าห้อง
11:11 พี่ลู่หานจะกินข้าวยังน้า~

ปล. คิดถึงพลห.
มซชพลห.



พ. 9 ธ.ค. 18:39 น.
ครัว
เป็นเอามากนะมึงเนี่ย คิดถึงนักก็รีบๆหายไวๆสิวะ

ปล. มันเอาแต่ถามถึงมึง รำคาญนิดๆ
พี่มึง



พฤ. 10 ธ.ค. 07:19 น.
ในห้อง
โง้ยยย~ หลับยาว เพิ่งตื่นเนี่ย
ไม่มีไรกินเลย แม่ไม่คิดว่าผมจะตื่นไปรร.ไหว
เลยต้องเอากับข้าวตอนเย็นมาอุ่นกินเนี่ย
เฮ้ย..กับข้าวเมื่อคืนพี่เป็นคนทำหรอ
มิน่า..รสชาติโคตรแหยะ

ปล. จะไปดูใต้โต๊ะ ตื่นเต้นจัง~
มินซอก



พฤ. 10 ธ.ค. 08:48 น.
ครัว
ลิ้นไม่ถึงน่ะสิ..

ปล. หายดีแล้วหรอ
กู



พฤ. 10 ธ.ค. 19:34 น.
บันได
อ้วน ไปไหนของมึงเนี่ย
ทุ่มครึ่งแล้วยังไม่กลับมาอีก
กูออกไปเล่นเกมกับพวกไอ้จุนมยอนนะ
กลับมาถ้าได้เจอมึงกูจะเตะให้หายไข้เลย
เพิ่งจะหายดียังจะกล้าเถลไถลอีก

ปล. รีบกลับมาล่ะ
มินจุน



พฤ. 10 ธ.ค. 19:56 น.
ห้องนั่งเล่น
ง่ะ เราคลาดกันนิดเดียวเอง
เออผมมีไรจะเล่าให้ฟัง
เขินมาก ที่ใต้โต๊ะผมมีกล่องคุ้กกี้อยู่แหละ!!
เป็นกล่องสีใสผูกผ้าเช็ดหน้า
พร้อมกับจดหมายลงชื่อพี่ลู่หาน!!
เขาทำคุ้กกี้มาคืนผมอ่ะ!!! พี่!!!
เนี่ย! ตอนนี้มันอยู่บนตักผมเลย
ไม่กล้าแกะกินอ่ะ สภาพคุ้กกี้มันแบบ..
คือหน้าตาไม่น่ากินเลย ทำไม่เป็นชัดๆ

ปล. แต่ผมก็ชอบนะ ทั้งคนทั้งคุ้กกี้เลย
มินซอกชอบ(คนทำ)คุ้กกี้



พฤ. 10 ธ.ค. 21:55 น.
ห้องผม
ไอ้พี่คริสมันโทรมา บอกให้ผมไปรับมันที่หอ
ย้ำด้วยว่าสัญญายังไม่หมด ต่อให้โกรธก็ต้องทำตาม
ก็นะ..อืม

ปล. เกลียดมัน
มินซอกชอบพี่ลู่หาน



ศ. 11 ธ.ค. 07:08 น.
หน้าห้อง
พี่มินจุน..วันนี้ผมจะนัดพี่ลู่หานไปเจอกันตอนเย็นแหละ
เขินจังจะได้เจอหน้ากันแล้ว~ >_<
แต่ตอนนี้..ผมต้องไปรับไอ้พี่คริสที่หอก่อน

ปล. ยังยืนยันว่าเกลียดมัน
มินซอก



ศ. 11 ธ.ค. 07:46 น.
บันได
เออ..สู้นะ กูจะไม่ขัดมึงหรอก
อะไรทำแล้วมีความสุขก็ทำไปเหอะ

ปล. ห้องกูมีสอบ ไปละ รีบ
มินจุน



ศ. 11 ธ.ค. 20:03 น.
ห้องนั่งเล่น
ผมนัดพี่เขาไว้ที่ม้านั่งหลังโรงเรียน
นั่งรออยู่นาน..นานเท่าไรไม่รู้
จนไอ้พี่คริสที่บังเอิญเดินมาเจอผมมานั่งข้างๆนั่นแหละ
ผมถึงได้รู้จากปากมันว่าทุ่มกว่าแล้ว..
เหอะ..ผมนัดพี่เขาตอนห้าโมงเย็น
สองชั่วโมง ผมนั่งอยู่ตรงนั้นสองชั่วโมง
ก่อนแบคฮยอนเพื่อนผมจะคาทกมาหาผม
บอกว่าพี่ลู่หานฝากบอกว่าติดงาน..มาไม่ได้
ฮ่าๆ..นั่นสิเนอะ นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่
แค่เขาทำคุ้กกี้มาให้ก็เก็บมาคิดเข้าข้างตัวเอง
ทำไมมันเจ็บอย่างนี้นะ ฮ่าๆ

แต่มินซอกก็ยังชอบพี่ลู่หานอยู่ดี..



ศ. 11 ธ.ค. 21:16 น.
หน้าห้องมึง
อ้วน!! นอนแล้วหรอ..
แม่เล่าให้ฟังว่า มึงเดินตากหิมะกลับบ้าน
แต่ระหว่างทางเจอรุ่นพี่ที่รร.
รุ่นพี่เลยเดินมาเป็นเพื่อน
ใคร..ไอ้คริสหรอ
ไอ้ลู่หานมันโทรมาบอกกูว่า
ให้มึงทำแผลมือที่โดนหิมะกัดด้วย 
มันรู้ได้ไง แล้วมึงไปทำอิท่าไหนถึงได้โดนกัด

ปล. กูอยากคุยกับมึงนะ แต่เวลาเราไม่เคยตรงกันเสียที : (
กู



ส. 12 ธ.ค. 09:25 น.
ครัว
ไม่เป็นไรแล้ว..ก็อย่างที่พี่รู้
เมื่อวานหิมะตก ผมก็โง่เนอะ..
ผมควรจะหันหลังกลับตั้งแต่ห้าโมงครึ่งแล้ว
แต่ก็ยังนั่งรอต่อไป แค่หวังเล็กๆในใจ..
ว่าพี่เขาอาจจะมา ฮ่าๆ ตลกดีเนอะ
วันนี้ผมนัดพี่เขาอีกครั้ง ครั้งสุดท้าย..
ถ้าพี่เขาไม่มาผมก็ควรตัดใจใช่มั้ย

ปล. เมื่อวานไอ้พี่คริสเป็นคนมาส่งผม
มินซอกคิดว่าชอบลู่หานแล้วจริงๆ



ส. 12 ธ.ค. 16:21 น.
ห้องผม
แล้วสุดท้ายพี่เขา..ก็ไม่มา ฮ่าๆ ตลกจัง
ทำไมนะ..ทั้งๆที่ผมก็รู้อยู่แก่ใจ
กะอีแค่คุ้กกี้กับจดหมายแล้วก็น้ำใจเล็กๆน้อยๆ
มันไม่ได้หมายความว่าเขาจะชอบผมนี่นา
บางที..เขาอาจจะเป็นแบบนี้กับทุกคน
หรือบางที..ผมอาจจะเข้าข้างตัวเองเกินไป
วันนี้..ก็เป็นอีกครั้งที่ผมนั่งรอเขาทั้งๆที่หิมะตก
หนาวมาก..เย็นไปถึงกระดูกเลย
แต่ขาสองข้างก็ยังไม่ยอมพาตัวเองไปไหน
เพียงเพราะกลัวพี่เขาจะมาแล้วไม่เจอผม
โง่จังเนอะ..มินซอกคนโง่

คนโง่ ตลกจัง ฮ่าๆ



ส. 12 ธ.ค. 17:32 น.
หน้าห้องมึง
มันไม่มาอีกแล้วใช่มั้ย..ทำไมเป็นคนแบบนี้
บนโพสอิทมึงมีรอยน้ำตาด้วย นี่มึงร้องไห้หรอ
หยุดร้องไห้..มันไม่มีค่าพอสำหรับน้ำตาของมึง
เลิกโทษตัวเองได้แล้ว..ถ้ามันจะมีใครผิด
คนๆนั้นคงเป็นกูเอง

พี่ชาย



ส. 12 ธ.ค. 20:14 น.
หน้าห้องพี่
พี่มินจุน!! พี่ทำอะไร!!
แบคฮยอนคาทกมาบอกผมว่าพี่บุกไปต่อยพี่ลู่หานที่หอ
พี่ทำอะไรของพี่ พี่เป็นบ้าอะไร!!
บอกผมมาว่าหอพี่ลู่หานอยู่ไหน ผมจะไปหาเขา

มินซอก



ส. 12 ธ.ค. 22:20 น.
หน้าห้องมึง
เสียงปิดประตูของมึงเมื่อกี้ยังดังก้องอยู่ในหูกูอยู่เลย
กู..ขอโทษนะ กูไม่ได้ตั้งใจตบมึง
กูเป็นห่วงมึงนะ..ก็มึงเอาแต่จะไปหาไอ้ลู่หาน
ไอ้เหี้ยนั่นมันทำกับมึงขนาดนั้นมึงยังจะปกป้องมันอีกหรอ
ตาสว่างสักที มันก็แค่ม่อมึงเล่นๆ

ปล. ไอ้เหี้ยนั่นมันต้องตายคาตีนกูแน่
มินจุน



อา. 13 ธ.ค. 03:16 น.
ห้องนั่งเล่น
ไอ้คริสโทรมาหากู มันถามว่าเกิดอะไรขึ้น
ทำไมกูถึงไปต่อยไอ้ลู่หาน เหอะ..กูนึกส่ามันจะรู้ดีเสียอีก

ปล. กูขอโทษ แต่กูทนเห็นมันทำกับมึงแบบนี้ไม่ได้จริงๆ
มินจุน



อา. 13 ธ.ค. 12:31 น.
หน้าห้องมึง
แม่บอกว่ามึงยังไม่ออกจากห้องเลยตั้งแต่เช้า
กินข้าวกินปลาบ้างเถอะ

มินจุน



อา. 13 ธ.ค. 22:47 น.
บันได
แม่บอกว่ามึงออกจากห้องทันทีที่กูออกไปข้างนอก
โกรธกูมากใช่มั้ย กูขอโทษนะ

ปล. ฝันดีอ้วน
มินจุน



จ. 14 ธ.ค. 05:29 น.
ห้องนอน
ยังโกรธพี่อยู่ แต่ก็อยากเล่า
ไอ้พี่คริสน่ะ..ถึงมันจะเหี้ย
แต่มันก็อยู่ข้างผมตลอดเวลาผมมีเรื่องทุกข์ใจ
เฮ้ย!! ไม่ได้แปลว่าผมชอบมันนะ
แต่ผมหมายถึงผมเริ่มอคติกับมันน้อยลงแล้ว
บางที..อะไรที่เราคิดว่าดีมันอาจจะไม่ใช่
อะไรที่เรามองข้ามไป..มันอาจจะดีที่สุดก็ได้

ปล. แต่ก็ยังเกลียดมันอยู่นะ
มินซอกยังคิดถึงพี่ลู่หาน



จ. 14 ธ.ค. 07:24 น.
บันได
กูว่ากูตื่นเช้าแล้วนะ ยังตื่นไม่ทันมึงอีก..
รีบไปไหนของมึงวะ

ปล. ไอ้คริสไม่ใช่คนเลวร้าย มันแค่กวนตีน
พี่มึง



จ. 14 ธ.ค. 19:50 น.
หน้าห้องมึง
ยังไม่กลับอีกหรอ
ไปไหนของมึงเนี่ย

ปล. วันนี้ไอ้เหี้ยลู่หานไปหามึงที่ห้องด้วยนี่
มินจุน



จ. 14 ธ.ค. 20:38 น.
หน้าห้องผม
พี่อย่าตลก..วันนี้มีแต่ไอ้พี่คริสที่มาหาผม
เห็นมันหน้าช้ำๆด้วย มันไปมีเรื่องกับใครมา

ปล. ไม่ได้เป็นห่วงมันนะแค่สงสัย
มินซอก



จ. 14 ธ.ค. 22:41 น.
ห้องกู
ฮักเดย์..ได้ข่าวว่ามีเด็กม.ปลายปีหนึ่งซื้อดอกไม้ให้

ปล. เดี๋ยว..วันนี้ไอ้คริสไม่ได้ไปเรียนนะ
มินจุน



อ. 15 ธ.ค. 00:27 น.
ห้องผม
พี่อย่ามาตลก..
ถ้ามันโดดแล้วไอ้ที่มาหาผมที่ห้องนั่นใคร
ผมจำหน้าไอ้คนที่กวนประสาทผมทุกวันได้แหละน่า

ปล. พี่ไม่เห็นหน้ามันเองรึเปล่า มันอยู่
มินซอก



อ. 15 ธ.ค. 08:11 น.
โต๊ะกินข้าว
งั้นมึงลองบอกหน้าตาไอ้คริสของมึงมา
กูพอจะรู้แล้วว่าทำไมไอ้ลู่หานถึงผิดนัดมึงตลอด

ปล. มึงนี่กินล้างผลาญจริงๆ แกงกิมจิแม่หมดเกลี้ยง แล้วกูจะกินอะไรวะ



อ. 15 ธ.ค. 18:24 น.
หน้าห้องผม
พี่มินจุน..ผมพอจะเข้าใจแล้ว
มันหลอกผมทำไมอ่ะพี่
มันมาทำให้ผมชอบมันแล้วก็เกลียดมันในเวลาเดียวกันเนี่ยนะ
มันทำเหี้ยอะไรของมันอ่ะพี่
มันไม่ยอมบอกผม ทำไมอ่ะ..
ทำไมมันทำกับผมแบบนี้อ่ะ
บอกมันด้วยนะ ว่าอย่ามายุ่งกับผมอีก..

มินซอก



อ. 15 ธ.ค. 21:48 น.
หน้าห้องมึง
เฮ้ย!! รอยน้ำตานี่คืออะไร
มึงร้องไห้หรอ เฮ้ยอย่าร้องไห้ ใจเย็น
กูก็สงสัยมานานแล้ว ว่าไอ้พี่คริสของมึง
ทำไมมันไม่เคยพูดอะไรถึงมึงเลย
ต่างกับไอ้ลู่หานที่อะไรๆก็มินซอก
งั้นคนที่กวนตีนมึงทุกวัน..ก็คือไอ้ลู่หานสินะ
ไอ้เหี้ยนั่น.. มันอีกแล้วสินะ

ปล. ต่อให้มึงไม่สั่ง กูก็ไม่มีวันยอมให้มันเข้าใกล้มึงอยู่แล้ว
มินจุน



อ. 15 ธ.ค. 23:26 น.
หน้าห้องมึง
มึงคงนอนแล้วสินะ ไอ้เหี้ยนั่นโทรมาหากู
บอกว่ามึงปิดเครื่องหนีมัน มันบอกว่ามันขอโทษ

มินจุน



พ. 16 ธ.ค. 02:15 น.
หน้าห้องมึง
ได้ยินเสียงมึงร้องไห้ มีอะไรมาคุยกับกูได้
ไม่ต้องอาย กูเห็นมึงร้องไห้จ้ามาตั้งแต่เด็กแล้ว

ปล. กูเป็นห่วงมึงนะไอ้น้อง
มินจุน



พ. 16 ธ.ค. 08:13 น.
โต๊ะกินข้าว
แม่บอกว่ามึงยังไม่ลงมาเลย
ถ้าไม่สบายตัวยังไม่ต้องไปเรียนก่อนก็ได้นะ
แต่ขอให้โดดเรียนเพื่อตัวเอง ไม่ใช่เพื่อหลบหน้าไอ้เหี้ยนั่นก็แล้วกัน

ปล. คนเราถ้าเอาแต่หนีปัญหา มันก็ต้องหนีไปตลอดชีวิต
มินจุน



พ. 16 ธ.ค. 10:05 น.
โต๊ะกินข้าว
ใครบอก..ว่าผมจะไม่ไปเรียน
อันที่จริงก็ใช่ แต่พออ่านโพสอิทพี่แล้วผมก็คิดได้
ฮ่าๆ มินซอกคนร่าเริงจะกลับมาแล้วนะ

มินซอก



พ. 16 ธ.ค. 17:32 น.
ห้องกู
วันนี้ตอนเที่ยงมึงผลักไอ้เหี้ยนั่นล้มกลางสนามบอลเลยหรอ
เฮ้ยใจเย็น..มันยังมาเกาะแกะกับมึงอยู่อีกหรอ

ปล. มึงเจ๋ง..แต่มึงไม่กลัวเป็นข่าวไปทั้งรร.หรอวะ
มินจุน



พ. 16 ธ.ค. 18:02 น.
ห้องกู
เพื่อนคาทกมาบอกกูว่าข่าวมึงกับลู่หานกระจายไปทั่วแล้ว

ปล.ระวังแฟนคลับมันด้วย ทำกับมันขนาดนั้น แฟนคลับคงจะแค้นมึงไม่เบา
มินจุน



พ. 16 ธ.ค. 19:33 น.
ห้องผม
มันเอาแต่พูดเรื่องสัญญา บอกว่ายังไม่ครบกำหนด
ยังไงผมก็ยังต้องทำตามคำสั่งมัน อ่อ..ผมมีค่าแค่นั้นงั้นสิ
ดูเหมือนผมจะไม่มีประโยชน์อื่นแล้วมั้ง
ถึงได้หลอกปั่นหัวผมแบบนี้ มันบอกว่าผมเข้าใจผิดไปเอง
มันจะบอกผมว่าชื่อลู่หาน แต่ตอนนั้นเพื่อนมันตะโกนเรียกไอ้พี่คริสตัวจริงพอดี
ผมเข้าใจผิดไปเองสินะ แล้วไง
แล้วทำไมมันไม่บอกผม..มันบอกว่าไม่คิดว่าเรื่องจะบานปลายขนาดนี้
ใช่สิ..คนอย่างมันไม่คิดอะไรสักอย่าง
ลองมาเป็นกูบ้างมั้ย ไอ้เหี้ย

ปล. เจ้าของซองจดหมายใบมีดโกนในล็อคเกอร์ผมคงเป็นแฟนคลับมันสินะ โดนบาดนิดหน่อยก็เจ็บดีเหมือนกัน
มินซอก



พ. 16 ธ.ค. 21:00 น.
ห้องกู
แม่บอกว่ามึงพันผ้าพันแผลที่มือ
โดนแอนตี้แฟนเล่นงานสินะ

ปล. ระวังตัวหน่อย
มินจุน



พฤ. 17 ธ.ค. 07:34 น.
โต๊ะกินข้าว
ไม่เป็นไรแล้วน่า เออผมเปลี่ยนเบอร์ใหม่แล้วนะ
พี่ไม่ต้องรู้หรอกยังไงเราก็อยู่บ้านเดียวกันอยู่แล้ว

ปล. มีคนเตือนผมให้เลิกยุ่งกับลู่หาน อยากเลิกยุ่งใจจะขาดอยู่แล้ว



พฤ. 17 ธ.ค. 08:17 น.
หน้าห้องมึง
มันโทรมาหากู บอกว่าเบอร์มึงถูกยกเลิก
มันติดต่อไม่ได้ แล้วก็เพิ่งรู้เรื่องจดหมายใบมีดของมึง

ปล. มันบอกว่ามันจะไปจัดการกับแอนตี้คนนั้น
มินจุน



พฤ. 17 ธ.ค. 18:56 น.
ห้องนั่งเล่น
ดีมาก..ข่าวมันไปจัดการแอนตี้คนนั้นดังมาถึงหูผมแล้ว
ฝากขอบใจมันด้วยนะ ที่ทำให้คนเกลียดผมเยอะขึ้น

ปล. เกลียดมัน
มินซอก



ศ. 18 ธ.ค. 19:22 น.
ห้องกู
วันนี้ไอ้ลู่หานโดนเรียกเข้าห้องปกครอง
เพราะมันไปต่อยหน้าคนที่ชื่ออี้ชิง
อี้ชิงไหน ใช่คนที่ซื้อดอกไม้ให้มึงในวันฮักเดย์รึเปล่า

มินจุน



ส. 19 ธ.ค. 14:36 น.
หน้าห้องมึง
ทำไมไม่ตอบโพสอิทกูเลยวะ

มินจุน



ส. 19 ธ.ค. 15:03 น.
หน้าห้องมึง
ไอ้ลู่หานมาจอดรถหน้าบ้านตั้งแต่เช้าแล้ว 
เอาแต่ยืนมองห้องมึง หิมะตกหนักด้วย 
เห็นแล้วก็สงสารว่ะ มึงจะไม่หายโกรธมันจริงๆหรอ

มินจุน



ส. 19 ธ.ค. 19:28 น.
บันได
พี่ให้มันเข้าบ้านเราทำไม
ให้มันตากหิมะต่อไปนั่นแหละ
ทีตอนนั้นผมยังนั่งรอมันได้ตั้งนาน

มินซอก



ส. 19 ธ.ค. 21:04 น.
ไล่มันกลับไปแล้ว..
ก็เห็นมันหน้าซีดๆ ข้างนอกหนาวขนาดนั้น
กลัวมันจะตายห่าไปซะก่อน
เลยให้มันเข้ามานั่งในบ้าน

มินจุน



ส. 19 ธ.ค. 22:15 น.
หน้าห้อง
เกลียดมัน

มินซอก



อา. 20 ธ.ค. 05:24 น.
หน้าห้องมึง
ไอ้คริสโทรมาบอกกู ว่าไอ้ลู่หานรถล้ม
ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล กูไปดูมันก่อนนะ

มินจุน



อา. 20 ธ.ค. 10:56 น.
หน้าห้องมึง
มันรถล้มเพราะมันหน้ามืด
มันหน้ามืดเพราะเป็นไข้
มันเป็นไข้เพราะมารอมึงหน้าบ้าน
ใจคอมึงจะไม่ไปดูมันหน่อยหรอ

มินจุน



อา. 20 ธ.ค. 18:35 น.
ห้องนั่งเล่น
ก็ยังไม่ตายนี่..แขนแขนเคล็ดกับแผลถลอก
อีกอย่างดูท่าทางสบายจะตาย ของเยี่ยมเยอะแยะเลยไม่ใช่หรอ
ดอกไม้จากใครนะ โชรง โบมี สาวสวยๆทั้งนั้น

มินซอก



อา. 20 ธ.ค. 21:46 น.
หน้าห้องมึง
แน่ะ!! แบบนี้แสดงว่าไปดูมาแล้วสินะ

มินจุน



อา. 20 ธ.ค. 22:31 น.
หน้าห้อง
แค่จะไปดูว่าตายหรือยัง พอแล้ว จะนอน

มินซอก



อา. 20 ธ.ค. 23:10 น.
หน้าห้องมึง
เป็นห่วงมันก็บอกมา

ปล. ฝันดี
มินจุน



จ. 21 ธ.ค. 16:45 น.
ห้องนั่งเล่น
ไอ้ลู่หานออกจากโรงพยาบาลแล้วนะ
มันขออาหมอของมันกลับไปพักฟื้นต่อที่หอ

ปล. กูเห็นมึงชะเง้อมองหาใครตอนแก๊งกูเดินผ่านโรงอาหาร ไอ้ลู่หานยังไม่มาเรียนหรอก พรุ่งนี้นู่น
กู



จ. 21 ธ.ค. 19:23 น.
ห้องผม
อะไร..ชะเง้อมองห้าพี่นั่นแหละ
เตี้ยไง หาไม่ค่อยเจอ

มินซอก



จ. 21 ธ.ค. 21:49 น.
หน้าห้องมึง
หลอกกูก็หลอกไปเหอะ
แต่มึงหลอกตัวเองไม่ได้หรอก

ปล. ฝันดีหมู
มินจุน



อ. 22 ธ.ค. 17:20 น.
หน้าห้องมึง
ไอ้เด็กชื่ออี้ชิงเอาอะไรมาให้มึง
ไหนมึงบอกว่ามันจะกลับจีนเร็วๆนี้ไง
ทำไมกูยังเห็นมันลอยหน้าลอยตาอยู่ในรร.อีก

ปล. ได้ข่าวว่ามึงต้องรองเพลงประสานเสียงงานคริสต์มาสโรงเรียนหรอ ขอให้สนุกนะ
มินจุน



อ. 22 ธ.ค. 18:35 น.
บันได
นี่แปลว่าพี่รู้เรื่องด้วยใช่มั้ย!!!
พี่รู้เห็นเป็นใจเรื่องไอ้ลู่หานได้ร้องเพลงประสานเสียงข้างผมใช่มั้ย!!
ทำไมพี่ทำงี้อ่ะผมน้องพี่นะ!!

มินซอกผู้น่าสงสาร



อ. 22 ธ.ค. 19:50 น.
หน้าห้องมึง
เอาน่า..ไหนๆก็ต้องซ้อมข้างๆมันทุกวันอยู่แล้ว
ใช้โอกาสนี้เกลียดมันเลยสิ

ปล. จะทำได้หร๊ออออ
มินจุน



พ. 23 ธ.ค. 20:16 น.
ห้องนั่งเล่น
เป็นไง ร้องเพลงประสานเสียงสนุกมั้ย
อีกสองวันก็ถึงงานโรงเรียนแล้ว สู้ๆ

มินจุน



พฤ. 24 ธ.ค. 18:21 น.
หน้าห้องมึง
เฮ้ย!! อ้วน!! เป็นอะไร
ทำไมกลับบ้านแล้ววิ่งขึ้นมาบนห้อง
เห็นมึงจมูกแดงๆ เป็นอะไร
ร้องไห้หรอ ร้องไห้ทำไม
ใครทำอะไรมึง..
ออกมาคุยกับกูเถอะ กูพี่มึงนะ

มินจุน



พฤ. 24 ธ.ค. 23:56 น.
หน้าห้องมึง
ดีใจนะที่มึงยอมมาคุยกับกู
ถึงจะเอาแต่ร้องไห้เหมือนเด็กๆก็เถอะ
ฟังจากที่มึงเล่าแล้วมันไม่ดีตรงไหนวะ
มึงอยากได้คำขอโทษ ทุกครั้งที่ลู่หานเจอหน้ามึงมันก็คอยกระซิบว่าขอโทษไม่ใช่หรือไง
ขนาดเวลาร้องเพลงมันยังพูดเลยไม่ใช่หรอ
ทั้งหมดกี่คำนะ 326 คำป่ะ


ต่อแผ่นสองนะ..
เฮ้ย!! กูเพิ่งสังเกตว่ามันเป็นวันเกิดมึงอ่ะ
แล้วมันทำไรมึงอีกนะ จับมือมึงตลอดการซ้อมเลยป่ะ
แล้วไงนะ ซ้อมเสร็จมันก็บอกชอบมึง
แล้วมึงตอบกลับด้วยการตบหน้ามันใช่ป่ะ..
อื้ม..กูว่าคนที่ควรร้องไห้น่าจะเป็นมันนะ

มินจุน



ศ. 25 ธ.ค. 06:45 น.
หน้าห้องพี่
นี่แสดงว่าพี่ไม่ได้ตั้งใจฟังใช่มั้ยตอนผมเล่าอ่ะ
เอาแต่กดๆมือถือ พี่ถึงได้ฟังข้ามไป
มัน จูบ ผม !!! พี่เข้าใจมั้ยมันจูบผม!!
ต่อหน้าคณะประสานเสียงทุกคน!!!
นี่แหละเหตุผลที่ผมตบมัน!!!

มินซอก



ศ. 25 ธ.ค. 17:22 น.
หน้าห้องมึง
เป็นไง..กูเห็นแล้วนะ
หลังจากร้องเพลงประสานเสียงจบ
มันก็หยิบไมค์มาพูดใช่มั้ย
มันพูดข้อมูลของมึงทุกอย่าง
ประเด็นคือมันตรงทุกอย่างไง..
อิเหี้ยย..อะไรคือมันคุกเข่าขอมึงคบกลางเวทีเลยวะ

ปล. อายมั้ยนั่นน่ะร้องไห้โผกอดมันเหมือนเด็กเลย
มินจุน



ศ. 25 ธ.ค. 19:07 น.
ห้องนั่งเล่น
แน่ะ..ยังไม่กลับมาอีก
สารภาพมามึงหนีไปดูพลุวันคริสต์มาสกับมันมาใช่มั้ย!!
ทิ้งกูให้อยู่คนเดียวสินะ เออก็ด๊าย!!
กูไปฉลองกับเพื่อนๆตามประสาชายโสดก็ได้วะ

ปล. ไอ้ลู่หานคาทกมาเย้ยกูบอกกูว่ามีแฟนแล้วโว้ย
มินจุนคนเต็มใจโสด 



ศ. 25 ธ.ค. 23:59 น. 
ห้องผมเอง แอบมาตอบโพสอิท 
มินจุนตาแก่หลับไปแล้ว~ 
มานั่งอ่านโพสอิทที่คุยกันตั้งแต่ใบแรกก็ขำดีเหมือนกัน 
มีเรื่องวุ่นๆมากมายเกิดขึ้นภายในระยะเวลาสั้นๆ 
แต่มันกลับน่าจดจำมากสำหรับผม อืมจะว่ายังไงดีล่ะ 
แบบ..พี่จำได้ไหมว่าเราคุยกันครั้งสุดท้ายเมื่อไร 
เราสองคนน่ะ เหมือนจะอยู่ใกล้กันแต่ความจริงแล้ว 
เราสองคนเหมือนคนแปลกหน้ากันขึ้นไปทุกที
เจอกันที่โรงเรียนก็ไม่เคยทักกัน อยู่บ้านก็ไม่เคยสนใจกัน 
ถ้าไม่มีไอ้โพสอิทนี่..เราคงมองข้ามกันและกันไปแล้วใช่มั้ยล่ะ 


ต่อแผ่นสอง แต่วันนี้ก็ได้กลับมากอดพี่แล้วไง~ 
ก่อนจะหมดวัน..ในขณะที่ผมมัวแต่ไปสนใจคนอื่นไม่สนใจพี่ 
ผมว่าผมยังทันบอกสิ่งนี้นะ Merry Christmas นะครับพี่มินจุน ผมรักพี่นะ 
ปล. รักไอ้ลู่หานด้วย งือ... 
มินซอก


วันอาทิตย์ที่ 23 มีนาคม พ.ศ. 2557

∞LOOP。 Chapter II {โดนแบนคำหยาบ}

∞LOOP
Chapter II


ผมเดินออกจากห้องเพื่อจะออกไปหน้าโรงเรียนหลังจากที่สัญญาณหมดคาบดังขึ้น โดยมีเสียงบ่นของอิลฮุนตามรังควานอยู่ข้างๆ


ผมทำถุงเสื้อหาย..

ครับ ไม่ผิดหรอก ผมทำถุงเสื้อ Givenchy ที่ซื้อมาเมื่อวานหายไป ไม่รู้ไปทำตกไว้ที่ไหน แต่ที่แน่ๆผมต้องเอามันคืนมา..เพราะในนั้นไม่ได้มีแค่เสื้อ กระเป๋าเงินของผมก็ติดไปกับถุงนั้นด้วย
 


"เสื้อกูอ่ะเซฮุน โหยมึงนี่โคตรเลยว่ะ ทำหายได้ไงสัด เสื้อกู.." มันว่าขณะกำลังพยายามสาวเท้าตามผมให้ทัน ก็ขาสั้นนี่นะ..ควรทำใจ
 



ผมกลอกตามองฟ้าอย่างระอา เอาเข้าไป..



"เสื้อมึงที่ว่าน่ะตังค์กูมั้ยครับ เลิกเสียงดังซักทีเหอะ รำคาญ" เมื่อผมพูดจบมันก็หุบปากฉับทันที แต่ก็ยังคงทำท่าทางฟึดฟัดไม่เลิก



ผมเลือกที่จะนั่งลงตรงป้ายรถเมล์ ไอ้อิลฮุนก็เดินหน้ามุ่ยมานั่งข้างๆกัน
 กูไม่ได้ยืมเงินมึงจ่ายค่าเสื้อสักหน่อย..


เลิกทำหน้ามุ่ยเหมือนคนประจำเดือนไม่มาสักที” ผมเหลือบไปเห็นก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา คงเพราะท่าทีเรียบเฉยกว่าปกติของผม มันถึงได้ยกมือขึ้นมาลูบหน้าแล้วพยายามปรับเปลี่ยนอารมณ์ใหม่


"แล้วมึงจะไปไหนต่อเนี่ย” จู่ๆมันก็ถามขึ้นมาหลังจากเงียบไปสักพัก

"เรียนพิเศษ" ผมตอบเสียงเรียบเฉย

"รีบหรอ"

"เรื่องของกู มึงจะไปไหนก็ไปเหอะ กูอยู่คนเดียวได้" ผมตอบตามความจริง มันเองก็อยู่กับผมมานานจนพอจะเข้าใจกันเลยไม่ได้ถือสาอะไร


"เออ คร้าบ งั้นกูไปละ อยู่คนเดียวให้ได้นะมึง" มันตบหัวผมเบาๆก่อนจะเดินกลับเข้าไปในโรงเรียน


ที่มันถามนั่นก็เป็นเพราะปกติเวลาเลิกเรียนแบบนี้ นักเรียนวัยเดียวกับเราส่วนใหญ่เลือกอยู่โรงเรียนกันมากกว่าจะรีบออกไปไหน ผมเองก็เป็นแบบนั้น..แต่อย่างที่บอก



กระเป๋าเงินผมหายไปพร้อมกับถุงเสื้อ..


เพราะเหตุนี้จองชินฮยองเลยบอกว่าจะมารับผมเอง แถมกำชับนักหนาว่าให้รีบออกมาที่ป้ายรถเมล์ เพราะขี้เกียจมาจอดรอผม ซึ่งตอนนี้ก็เป็นผมที่ต้องมารอแทน


เออ ดีจริงๆ..


ไม่ทันไรรถปอร์เช่สีขาวที่แสนคุ้นตาก็เคลื่อนมาหยุดตรงหน้า


ตายยากชะมัด


ผมลุกขึ้นไปที่รถคันนั้น ก่อนจะเปิดประตูโยนกระเป๋าเป้ไปไว้ที่เบาะหลังแล้วเดินมานั่งที่ข้างคนขับอย่างไม่รีบร้อน


"นินทาอะไรในใจอยู่" ยังไม่ทันที่จะปิดประตูรถ ผมก็ถูกยิงคำถามที่ดูไม่น่าจะต้องการคำตอบใส่ทันที ผมไม่ตอบอะไรเพียงแค่ยักไหล่แทนคำตอบ


ชินแล้วล่ะ..ไม่ว่าผมจะคิดอะไรก็ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ทันไปหมด ไม่ชอบเลยแบบนี้..



"จริงๆไม่ต้องมารับก็ได้นะ" ผมพูดขณะที่รถค่อยๆออกตัวช้าๆ


"ก็บอกไปแล้ว ว่านายต้องระวังตัวให้มากกว่านี้"


"แค่ทำของหาย มันก็ไม่เห็นจะสำคัญขนาดต้องมาตามดูแลเหมือนผมเป็นลูกแหง่นี่"


สีหน้าขี้เล่นที่เห็นได้จากคนข้างๆเปลี่ยนเป็นจริงจังทันที จองชินฮยองปล่อยให้บรรยากาศจมอยู่ในความเงียบสักพัก ก่อนจะถอนหายใจยาว



"ถ้ามันแค่ทำของหายอย่างที่นายว่าก็ดีน่ะสิ.."


ประโยคเข้าใจยากถูกเอ่ยออกมาจากจองชินฮยอง แต่ยังไม่ทันที่ผมได้จะถามอะไร ปอร์เช่คันงามก็จอดเมื่อถึงที่หมาย


"เลิกเรียนแล้วโทรมาด้วย โอเคมั้ย"


ผมพยักหน้ารับกับคำสั่งนั้นก่อนจะก้าวลงจากรถ คำพูดกำกวมเข้าใจยากของฮยองก็ยังคงวนเวียนอยู่ในสมอง..


ก็แค่ของหายอ่ะ จะเครียดอะไรขนาดนั้น..


เป้ใบโปรดถูกวางลงบนเก้าอี้ในห้องเรียนพิเศษ วันนี้เป็นวันเปิดคอร์ส บรรยากาศในห้องเงียบกริบ ได้ยินแค่เสียงเพลงเห่ยๆที่ถูกเปิดรอเวลาเท่านั้น ถึงผมจะชอบมาก่อนเวลา แต่สำหรับสถานที่แบบนี้บางทีมาก่อนนานๆมันก็น่าเบื่อเกินไป


ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากะว่าจะเล่นเกมส์ฆ่าเวลา แต่ข้อความที่ปรากฏตรงหน้าจอก็เปลี่ยนจุดประสงค์ของผมได้อย่างกะทันหัน


พี่ซูโฮ..



'ว่างมั้ย ออกมาทานเค้กด้วยกันหน่อยสิ ร้านเดิมนะ ฉันจะรอนะ'


'จะไปเดี๋ยวนี้แหละ'


หลังจากอ่านจบผมก็พิมตอบกลับไป สองขาลุกขึ้นแล้วพาตัวเองออกจากห้องเรียนทันที ผมเหลือบมองนาฬิกาบนหน้าจอ พี่ซูโฮเพิ่งส่งข้อความมาไม่กี่นาทีนี้เอง อีกอย่างนี่ก็เหลือเวลาอีกตั้งนานกว่าจะถึงเวลาเรียน


แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวออกจากห้องผมก็ต้องชะงักเพราะแผงอกกว้างของใครบางคนที่เดินสวนเข้าประตูมา


"หลบหน่อย" ผมเอ่ยโดยที่ไม่ได้สนใจมองด้วยซ้ำว่าคนตรงหน้าเป็นใคร แต่รีแอคชั่นที่ได้รับคือไม่มีการขยับเขยื้อนใดๆจากคนตรงหน้า


"จะไปไหน" นอกจากจะไม่ทำตามที่ผมขอแล้วยังสวนคำถามกลับมาอีก มึงเป็นใครวะถึงมาถามแบบนี้..


"เรื่องของกะ.. เห้ย!" ทันทีที่ผมเห็นหน้ามันชัดๆผมก็ต้องผงะถอยหลังโดยอัตโนมัติ


ร่างสูงโปร่ง ดวงตาคมรับกับใบหน้าดุดัน เรือนผมสีดำสนิทยุ่งเหยิงแต่ก็ดูเข้ากันอย่างประหลาด นี่มันไอ้คนที่มีเรื่องต่อยตีในซอยหอผมเมื่อวานนี่


เดี๋ยวนะ..
ไม่ผิด.. ไม่ผิดแน่ๆ



นี่พระเจ้ากำลังเล่นตลกอะไรกับผมวะ



"บังเอิญเนอะ" ว่าจบเรียวปากก็กระตุกยิ้มกวนอารมณ์ มันคงจะจำผมได้ถึงได้พูดออกมาแบบนั้น


ผมยอมรับว่าตกใจและหัวเสียมากกับการที่ต้องเจอหน้ามันอีกรอบ แต่เวลานี้คนที่ผมควรจะสนมากกว่าก็คือคนที่รออยู่ที่ร้านเค้กต่างหาก


ใช่ ผมควรจะรีบไป!


"หลบ"
"..." ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ มันก็ยังไม่ยอมไปไหน ไอ้หน้าเดิมยกแขนขึ้นมาเท้ากับกรอบประตูก่อนจะกระตุกยิ้มเย็นใส่ผม


ยิ้มเหี้ยไรวะ..


"ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรอสัด.."


"แน่ใจหรอว่าคน.." เสียงทุ้มเอ่ยออกมาเรียบๆก่อนที่รอยยิ้มเย็นๆดูขี้เล่นนั้นจะให้อารมณ์ที่เปลี่ยนไป..


มันกลับกลายเป็นเจ้าเล่ห์..และน่ากลัว..


ความรู้สึกของผมกระตุกวูบ..ตัวตนของผมที่แม้แต่เพื่อนสนิทอย่างอิลฮุนมันยังไม่รู้...


ไอ้คนตรงหน้ามันต้องการจะสื่ออะไร.


"..."
"อ้าว เงียบไปเลย รีบไม่ใช่หร.."


ยังไม่ทันที่มันจะพูดจบ ผมก็ผลักมันให้พ้นทางก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกจากห้องเรียนพิเศษ..



มันก็แค่คำพูดกวนประสาท
บางทีผมอาจจะคิดมากไปเองก็ได้..



แรงสั่นของโทรศัพท์ในมือสะกิดผมให้ตื่นจากห้วงความคิด


'รอเก้อสินะ ตอนนี้ฉันต้องกลับแล้วล่ะ กินเค้กคนเดียวไม่อร่อยเลย :('


ผมช้าไปสินะ..



ผมเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง ก่อนจะหันกลับไปเดินเข้าห้องเรียนที่เพิ่งก้าวออกมา ก็ไม่มีจุดหมายอื่นให้ไปแล้วนี่นา..



ผมถอนหายใจยาวก่อนจะก้าวตรงไปยังเก้าอี้เรียนที่อยู่แถวหน้า ตอนนี้ในห้องเรียนเริ่มมีนักเรียนคนอื่นๆเข้ามานั่งจนแทบไม่มีที่ว่าง


เป็นธรรมดาของห้องเรียนพิเศษที่จะมีเด็กต่างโรงเรียนเต็มไปหมดและผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร ถ้าไม่ได้รู้สึกถึงสายตาที่จับจ้องมองมา..



เก้าอี้ริมทางเดินแถวหลังสุด..ไอ้บ้านั่น มันนั่งอยู่ตรงนั้น
นี่มันเรียนคอร์สเดียวกับผมหรอ..


เหมือนจะเดาได้ว่าผมกำลังคิดอะไร มันถึงได้ยักคิ้วกวนประสาทให้ผมแบบนั้น


จริงๆแล้ว ถ้ามันไม่กวนตีนผมตั้งแต่ตอนนั้นผมก็คงไปทันนัดพี่ซูโฮแล้ว


มันพยักเพยิดหน้าคล้ายจะชี้ให้ผมดูอะไรบางอย่าง ผมเองก็มองตามไป ไม่รู้เหตุผลเหมือนกันทำไมว่าต้องทำตามมัน แต่ก็ไม่เห็นเจออะไร


ผมหันกลับมาก็เห็นมันทำสีหน้าเบื่อโลก พร้อมกับนิ้วที่ชี้ลงพื้น แน่นอนว่าผมก้มตาม



เห้ย นั่นมัน..



ถุงกระดาษสีขาวแสนคุ้นตา ข้างในมี Givenchy สีดำตัวเดียวกับที่ผมซื้อที่มยองดง



ไอ้ที่ผมเป็นคนทำหายไปนั่นแหละ..


แน่นอนว่าผมคว้าขึ้นมาทันที ไม่ได้ห่วงเสื้อเท่าไรหรอก ผมห่วงกระเป๋าเงินมากกว่า และก็เป็นไปดังคาด..


มันหายไป!


สมองสั่งให้หันกลับไปที่ไอ้ตัวต้นเหตุอีกครั้ง แล้วผมก็ต้องสบถออกมาทันทีเมื่อเห็นสิ่งที่ต้องการอยู่ในมือของมัน


ควงไปควงมา..


นี่มันตั้งใจจะกวนประสาทกันชัดๆ
แม่งเอ๊ย!



"สวัสดีนักเรียน"


เสียงอาจารย์ดังขึ้น ทำให้ผมที่กำลังจะลุกไปหาไอ้ตัวการที่ทำท่าไม่รู้ร้อนรู้หนาว ต้องนั่งลงที่เดิม


มันทำหน้าตาเรียบเฉย พร้อมกับชี้หนังสือเรียนสลับกับอาจารย์ที่ยืนอยู่หน้าห้อง ก่อนจะยิ้มอีกครั้ง



เกลียดรอยยิ้มแม่งชิบหาย..



เวลาผ่านไปช้าราวกับจงใจแกล้งผม ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยหมดความอดทนกับการเรียนขนาดนี้ ยิ่งหันไปเจอกับสีหน้านิ่งๆแล้วในมือชูกระเป๋าเงินของผมเป็นระยะ ยิ่งทำให้ผมอยากจะลุกขึ้นไปดึงมันออกจากมือมันพร้อมกับกระชากคอเสื้อมันเสียเดี๋ยวนั้น


"อย่าลืมทำการบ้านด้วยนะครับนะเรียน อ่า วันนี้แค่นี้ละครับ สวัสดี"


สิ้นสุดการเรียนการสอน ก็สิ้นสุดการอดทนของผมเช่นกัน ผมเก็บของตั้งแต่อาจารย์เริ่มสั่งการบ้าน เพื่อนข้างๆตอนนี้ต่างแยกย้ายออกจากห้อง รวมถึงไอ้นั่นด้วย


ผมว่า.. บางทีผมควรจะถามชื่อมันไว้


ผมหยิบเป้ขึ้นมาสะพายก่อนจะรีบจ้ำเดินตามออกไป ทันทีที่ก้าวพ้นประตูห้องเรียน กระเป๋าเงินที่ผมต้องการก็ยื่นมาตรงหน้า แต่ยังไม่ทันจะคว้ามันก็ถูกดึงกลับไปเสียก่อน


"เอาของกูคืนมา"


เสียงเรียบๆถูกเอ่ยออกจากตัวผม


ความจริงมันควรจะได้ลองชิมหมัดผมซักหมัดสองหมัด ถ้าไม่ติดว่าตรงนี้คนอยู่เยอะล่ะนะ


"โอ เซฮุน..โรงเรียนมัธยมกวางแด"


มันอ่านชื่อผมจากบัตรนักเรียนในกระเป๋า ผมพยายามจะคว้าคืน แต่ก็ไม่ทำไม่ได้..


"เลิกกวนตีนได้แล้ว"
"กูชื่อจือเทา.. ฮวาง จือ เทา" มันเน้นชื่อมันให้ผมฟังชัดๆทีละคำ
"ใครถามวะ"
"งั้นกูกลับละ"


มันเก็บกระเป๋าเงินของผมเข้ากระเป๋ามันก่อนจะทำท่าหันหลังกลับ


"สัด! ยินดีที่ได้รู้จัก"


ผมตะโกนรั้งมันด้วยประโยคสิ้นคิด..
ไปหมดแล้ว.. สมงสมอง..


แต่มันก็ได้ผล..



"ยินดีก็ยิ้มดิ" มันหันกลับมาสั่งผม


"..."


"เร็ว.."
"กระเป๋ากู คืนด้วยสัด" ผมบ่ายเบี่ยง


"ยิ้ม"
"...เหี้ย" ผมสบถ เหี้ยไรวะ กูไม่ได้ยิ้มพร่ำเพรื่อเหมือนมึงนะสัด
"ยิ้ม.."


"อยากได้นักก็เอาไป" ผมพูดเสียงเรียบ


ไม่มีเวลาจะมาต่อรองอะไรกับมันขนาดนั้น


ยิ้มหรอ..
ตลกแล้ว



เสียงแตรดังขึ้นทำให้ผมหันไปมอง ปอร์เช่สีขาวเคลื่อนมาจอดข้างๆผม กระจกสีดำเลื่อนลงเผยให้เห็นใบหน้าของคนขับช้าๆ


จองชินฮยอง..



เออ เลิกเรียนแล้วต้องโทรบอกนี่หว่า..
ลืมไปเสียสนิทเลย



"จะไม่เอาจริงดิ ?"


เสียงทุ้มเรียกความสนใจของผมไปอีกครั้ง ผมหันไปมองมัน..


เดี๋ยวนะ..
มันชื่ออะไรแล้วนะ ?


เอ่อ.. ช่างเถอะ



"พี่มึงหรอ.."



มันถามขึ้น ผมเห็นสายตาคมมองผ่านผมไปยังจองชินฮยองที่นั่งอยู่บนรถ


สายตาแปลกๆ ที่ไม่รู้ว่าคิดอะไร
ดวงตาสีนิลคู่นั้น..ซ่อนอะไรเอาไว้บ้าง ใครจะรู้



"เซฮุน.. ขึ้นรถ"



และที่สำคัญ..สายตาแบบนั้นก็ปรากฏบนใบหน้าของจองชินฮยองเช่นกัน




ร่างสูงโปร่งมองตามปอร์เช่สีขาวเคลื่อนตัวออกไปนิ่งๆ ก่อนจะตัดสินใจขึ้น BMW Classic สีดำสนิทของตัวเองอย่างรวดเร็ว



พาหนะคู่ใจทะยานออกไปในความมืดทันที... เขาเองก็ไม่รู้ว่าปลายทางของมันจะหยุดอยู่ที่ไหน ไม่มีจุดหมายที่จะไป..


แค่อยากขี่ตามปอร์เช่สีขาวคันนั้นไปเรื่อยๆ..



เรื่องนี้มันสนุกกว่าที่กูคิดไว้เยอะเลยว่ะ โอ เซฮุน..









อึดอัด..


คือความรู้สึกเดียวที่ผมสัมผัสได้ในตอนนี้ บรรยากาศภายในรถเงียบกริบ จนได้ยินเสียงของเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงาน จองชินฮยองไม่ปริปากพูดอะไรซักคำตั้งแต่ขับรถออกมา


ไม่สิ ฮยองดูแปลกไปตั้งแต่เจอหน้าไอ้หมอนั่น..


ผมทอดสายตามองถนนโล่งๆสลับกับใบหน้าจองชินฮยอง อยากทำลายบรรยากาศอึมครึมนี่ใจจะขาดแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร..


มันเป็นใคร



คำถามจากจองชินฮยองดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ เสียงเรียบๆที่ไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรแบบนี้..มันไม่ได้ช่วยให้บรรยากาศดีขึ้นเลยซักนิด



เพื่อน



ผมตั้งใจตอบเพื่อให้มันผ่านๆไป ฮยองคงรู้สึกไม่ไว้ใจ ถ้าบอกว่าเพื่อนเขาจะได้คลายความกังวลได้บ้าง


ถึงจะไม่ชอบขี้หน้า.. แต่ดูแล้วมันก็ไม่น่าจะเลวร้ายอะไรนี่นา



เพื่อนที่ไหน
ที่เรียนพิเศษไง” ผมตอบออกไปหลังจากที่สมองประมวลผลออกมาได้ว่าควรตอบอย่างไร
“..อืม แล้วไป


เมื่อได้ยินแบบนั้นผมก็ลอบถอนหายใจเบาๆอย่างโล่งอก ผมหวังว่าฮยองจะเชื่อผมจริงๆ..ก็ผมไม่อยากให้ฮยองเป็นห่วงนี่ ช่วงนี้เขายิ่งทำตัวเหมือนเป็นพ่อผมอยู่ด้วย


ฮยองเลื่อนมือไปกดเปิดเครื่องเสียง เสียงเพลงร็อคที่ดังขึ้นก็ช่วยให้บรรยากาศที่อึดอัดในตอนแรกดูจะผ่อนคลายลงบ้าง ถึงจะไม่ได้รื่นหูอะไรนัก..แต่อย่างน้อยก็ดีกว่านั่งฟังเสียงเครื่องปรับอากาศแหละนะ


ไม่นานนักก็ถึงหอของฮยอง หลังจากที่จอดรถเรียบร้อยแล้วเราก็เดินขึ้นห้องกันตามปกติ


หอของฮยองนั้นค่อนข้างจะใหญ่ มันเหมือนคอนโดแทบทุกอย่าง ทั้งพื้นที่และความเป็นส่วนตัว ต่างกันก็แค่ไม่ได้มีห้องแยกออกมาเท่านั้น


การตกแต่งภายในห้องก็ตามสไตล์เขาแหละ ข้าวของเครื่องใช้ส่วนใหญ่จะเป็นสีขาว ครีม น้ำตาล ประเด็นไม่ได้อยู่ที่สีสัน แต่อยู่ที่อายุข้าวของพวกนี้ต่างหาก..


ไม่มีชิ้นไหนต่ำกว่า 300 ปี..


ของทุกชิ้นเป็นของที่ฮยองเก็บสะสมมาตั้งแต่สมัยยังอายุร้อยเศษๆ


อ้อ..ไม่ผิดหรอก ร้อยเศษๆ


เพราะตอนนี้ก็ปาไปห้าร้อยกว่าๆได้แล้วมั้ง ความจริงถ้านับตามอายุผมควรจะเรียกจองชินฮยองว่า คุณตา คุณทวด อะไรเทือกๆนี้มากกว่า


แล้วถ้านับตามอายุจริงๆ คุณก็ควรจะเรียกผมด้วยคำประมาณนั้นเหมือนกัน อายุของผมเองก็ 91 ย่าง 92 แล้วเหมือนกัน แต่ในเมื่อเกิดมาในเลือดเนื้อเชื้อไขแบบนี้.. ตัวเลขอายุผมนี่คงไม่ต่างอะไรกับเด็กมัธยมของคนทั่วไปล่ะมั้ง



เซฮุน เสียงโทรศัพท์ดังตั้งนานแล้วไปรับสิ


เสียงตะโกนดังออกมาจากในห้องน้ำ ทำให้ผมได้ยินเสียงโทรศัพท์บ้านที่กำลังแผดเสียงอยู่ นี่เหม่อไปนานแค่ไหนกัน


ผมถอดถุงมือหนังที่ใส่เป็นประจำทุกวันและโยนมันลงบนเตียง สภาพมันดูแย่กว่าเดิม มีรอยขาดเล็กน้อยที่ตำแหน่งสันมือ เพราะถูกมีดปามาเฉี่ยวเมื่อคืน


มีดของไอ้บ้านั่นตอนที่ช่วยผมไว้นั่นแหละ..
มันชื่ออะไรแล้วนะ..เออ ไอ้นั่นแหละ


ตั้งแต่จำความได้ผมก็ต้องใส่อะไรบางอย่างไว้ที่มือทุกวัน แรกๆก็โดนคนรอบข้างสงสัยว่าทำไมต้องใส่ แต่พอเวลาผ่านไปพวกมันก็เลิกถามกันไปเอง ยิ่งพวกครูนี่ถามจนเลิกถามไปแล้ว


ก็ผมไม่ตอบ..จะถามทำไมนักหนาล่ะ
แต่ถึงผมตอบไปก็คงไม่มีใครเข้าใจอยู่ดี..


ผมต้องใส่มันไว้เพื่อปิดบังรอยสักที่ติดตัวผมมาตั้งแต่เกิด รอยสักรูปกังหันลมสีดำสนิทที่ปรากฏอยู่ตรงนิ้วนางข้างซ้าย..


รอยสักที่ไม่ได้เกิดเพราะความต้องการ แต่มันเกิดขึ้นเพราะชาติกำเนิดของผม...


แวมไพร์ชั้นสูง..


เผ่าพันธุ์อมตะที่มนุษย์จดจำไว้เพียงตำนาน..
ใครจะรู้ว่ามันจะมีอยู่จริง..


ผมสะดุ้งออกจากภวังค์เมื่อเสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้น


ใครมากดออด ออกไปดูด้วย


เสียงตะโกนสั่งดังออกมาจากห้องน้ำอีกรอบ
นี่ก็สั่งจังว่ะเฮ้ย..


โทรศัพท์ก็ยังไม่ทันได้รับ ออดก็ดังอีก


ผมบ่นในใจก่อนจะหูคว้าโทรศัพท์ไร้สายขึ้นมาก่อนจะกรอกเสียงลงไป ขณะเดียวกันสองขาก็พาตัวเองไปที่ประตูห้อง


สวัสดีครับ


พูดเพราะจังวะ


เสียงคุ้นหูดังขึ้นจากปลายสายทำเอาผมชะงัก.. แต่นั่นยังไม่น่าตกใจเท่ากับภาพที่มองเห็นผ่านตาแมวของประตูห้อง


เจ้าของเสียงยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าห้องอย่างกวนอารมณ์ ซึ่งมันก็คือคนที่เพิ่งทำผมหัวเสียเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านนี่แหละ


ไอ้เหี้ยนั่น!!


มึงมานี่ได้ยังไง


ผมกดเสียงเรียบใส่ คนที่อยู่ปลายสายหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะเอ่ยเสียงกวน


เปิดประตูหน่อยสิ
กูถามมึงไม่ได้ยินหรือไง


ไอ้ห่านี่..มึงจะกวนตีนกูไปถึงไหน


ขี่มอไซค์ตามมา
สัด.. ตามมาทำไม
กูชื่อฮวางจือเทา ไม่ใช่สัด


ไอ้สัด!! มึงอ่ะสัด!! มึงเลย!!


ผมกำมัดแน่นอย่างหัวเสีย ก่อนจะเปิดประตูไปเผชิญหน้ากับมันตรงๆ เป็นไงเป็นกัน..


นี่มึงยังจำชื่อกูไม่ได้อีกหรอ


นั่นคือประโยคแรกหลังจากที่ผมเปิดประตูออกไป เจ้าของคำพูดถามผมด้วยสีหน้าที่แสร้งทำใสซื่อ


เห็นแล้วหงุดหงิดชิบหาย..


กูถามว่ามึงมาทำไม


ผมเอ่ยเสียงลอดไรฟันแล้วรีบเดินออกจากห้องเพราะกลัวจองชินฮยองจะมาเห็น


มันถอยหลังไปติดกำแพงฝั่งตรงข้าม ระยะห่างของผมกับมันมีไม่มากเนื่องจากทางเดินไม่ได้กว้างสักเท่าไร


คุยกันตัวต่อตัวแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ถ้ามันยังกวนตีนไม่เลิกผมจะได้ฟาดปากมันตรงนี้เลย


ก็แค่อยากรู้ว่าบ้านอยู่ไหน


“...”
อะไรของแม่งวะ จะมาไม้ไหนอีก..


จะได้เอานี่มาคืนถูก


เสียงทุ้มเอ่ยเรียบก่อนผมจะเห็นกระเป๋าเงินเจ้าปัญหาถูกมันแกว่งไปมาตรงหน้า


กูไม่อยากได้คืนแล้ว


ผมปัดมือมันออก ก่อนจะหันหลังกะว่าจะเดินเข้าห้องตัดบทสนทนาไร้สาระนี่ซะ ถ้าขืนยังยืนต่อปากต่อคำกับมันต่อไป มีหวังจิตแพทย์คงได้เจอกับผมเร็วๆนี้แน่


ผมว่าผมไม่ได้เว่อร์เกินไปหรอก..


เอางั้นจริงดิ แต่บัตรทั้งหลายของมึงเนี่ย..มันแปลกๆอยู่นะ
“...”
วันเกิดเหมือนกัน..แต่ปีเกิดเนี่ยหลายเลขซะเหลือเกิน


ผมหันไปหามันทันทีเมื่อจบประโยคเมื่อครู่..


ในกระเป๋าเงินผมก็เหมือนคนทั่วๆไป ที่มีบัตรนู่นนี่นั่น แล้วมันก็ไม่ได้ง่ายเลยกับการที่จะต้องกรอกข้อมูลส่วนตัว สำหรับแวมไพร์ที่ต้องมาอยู่ร่วมกับมนุษย์ที่มีอายุขัยไม่ถึงเสี้ยวอายุของเรานั้น การโกงข้อมูลปีเกิดจึงเป็นอะไรที่จำเป็นต้องทำ..


และปกติก็ไม่ได้มีใครมายุ่งกับกระเป๋าเงินของผมนี่นา!!


กูสงสัยจริงๆนะ


เห็นมั้ย..ผมไม่ได้เว่อร์หรอกที่บอกว่าถ้าคุยกับมันต่อแล้วผมอาจจะต้องไปพบจิตแพทย์..


เสือก


เป็นครั้งที่สองที่ผมเอ่ยคำนี้กับมัน ก่อนจะตัดสินใจหันหลังหวังจะเดินกลับเข้าห้อง แต่ยังไม่ทันได้ก้าว มันก็คว้าข้อมือผมเอาไว้เสียก่อน..


เหี้ยไรอีกวะ..


เป็นประโยคที่ไม่ต้องเอาขึ้นไปประมวลผลบนสมองก็สามารถเอ่ยออกมาได้ทันที..


แม้มันจะดูเหมือนคำสบถมากกว่าคำถามก็เถอะ..


ขอเบอร์หน่อย
"...



มันพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย ในขณะที่ผมค่อนข้างตกใจเฉียดไปทางช็อค..


เกิดมาเพิ่งเคยโดนผู้ชายขอเบอร์นี่แหละ..


มันดูไม่ได้รู้สึกอะไรเลยตอนยัดโทรศัพท์ใส่ในมือของผม


ในกระเป๋ามึงมีแต่เบอร์บ้าน กูอยากได้เบอร์มึง
เหี้ยไรของมึงเนี่ย” ผมขมวดคิ้วถาม
กดดิ เร็วๆ


นั่น..เร่งกูอีกไอ้เหี้ยนี่


ผมรู้สึกเหมือนประสาทจะกินจริงๆ แต่ยังคงมีสติพอที่จะสะบัดมือมันทิ้ง ผมก็มีแรงนะ สู้มันได้เหมือนกันไง..


ทำไมกูต้องให้


ผมพูดตามอย่างที่คิด ไม่อ้อมค้อมสักนิด ก่อนประโยคต่อมาจะแทบทำให้ผมล้มทั้งยืน


ก็กูชอบมึง


ผมรู้สึกเหมือนโดนถีบแรงๆที่หน้า เมื่ออีกคนมันพูดประโยคถัดมาอย่างหน้าด้านๆ..


ชอบก็ต้องจีบดิ


"ไอ้เหี้ยเอ๊ย!!"


พลั่ก!


ผมปิดประตูอัดใส่หน้ามันแรงๆหลังจากที่มอบหมัดให้มันทานไปเรียบร้อย..


สาบานว่าอยู่มาเกือบร้อยปีไม่เคยเจอใครหน้าด้านเท่ามันมาก่อน..


แต่ยังไม่ทันที่จะได้เดินพ้นไปจากประตู ก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างสะกิดที่ปลายเท้า ผมจึงอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปมอง


โพสอิทสีขาวถูกสอดเข้ามาทางช่องว่างเล็กๆใต้ขอบประตู..


นี่มึงคิดว่าตัวเองเป็นพระเอกซีรีย์อยู่หรือไง..

ผมหยิบมันขึ้นมายังไม่ทันได้อ่านก็มีอีกใบส่งเข้ามา ผมจึงหยิบมันมาเรียงในมือก่อนจะอ่านทีละใบ


หมัดหนักชะมัด’ ใบแรก


ขณะกำลังจะอ่านใบที่สองนั้นเอง ก็มีใบที่สามส่งเข้ามา..


ผมไม่ได้ก้มลงไปหยิบ ผมแค่อ่านใบที่สองต่อไป..


ข้างล่างนี่เบอร์กู ยิงมาด้วย’ แล้วก็ตามด้วยลายมือขยุกขยิกที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นเบอร์โทร


นี่กูต้องทำตามหรือไง..


โพสอิทใบที่สามถูกผมเก็บขึ้นมาอ่าน แล้วก็ต้องชะงักเหมือนเห็นข้อความบนนั้น..


อีกอย่าง..กูว่ารอยสักมึงสวยดี ; )’


ผมรีบเปิดประตูทันทีที่อ่านจบ ก่อนจะพบแต่ความว่างเปล่า..


ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นแล้ว..


บ้าชะมัด!! ผมเผลอถอดถุงมือไปด้วยความเคยชิน แล้วก็เปิดประตูไปเจอมันโดยไม่ได้คิดถึงเรื่องรอยสักเลยสักนิด..



ถึงมันจะเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาก็เถอะ..
แต่มันก็ไม่ควรรู้เรื่องรอยสักของผมอยู่ดี..









TBC.


Talk: ครบร้อยแล้ววว *รัวมือ* แชป2สั้นเนาะ ไรต์สามน้อมรับความผิดด้วยความรู้สึกผิดอย่างสุดซึ้ง คือมันมีความผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อย เลยเกิดทั้งความล่าช้าและปริมาณ T__T
กริ้ส เห็นคอมเม้นแล้วน้ำตาจิไหล.. โถ่ว..รู้สึกผิดหนักกว่าเดิมคูณ10
ตัวเอง.. คือไม่ชอบตรงไหนเม้นบอกเค้าได้น้า ติดแท็กในทวิตก็ได้ ไรท์สามเครียดแบบไม่แอบอ่ะบอกเลย T^T
แอบสปอย ทฮ เล็กๆ.. สิ่งที่เห็นอาจไม่ใช่สิ่งที่เป็น สิ่งที่คิดอาจจะไม่ใช่ แล้วอะไรที่ควรไว้ใจ

#นี่มันอินโทร กร้ากก -/-

ยังไงก็ฝากไว้ด้วยนา..รู้สึกว่าน้องฮุนจะห้าวเหลือเกิน ง๋อยยยน่าร้าก ธูธ
PS I. รบกวนกลับไปเม้นท์ในเด็กดีให้ด้วยน้า *ปาดน้ำตา* 
PS II. คอมเม้น = กำลังใจ กำลังใจเยอะแค่ไหนตอนต่อไปก็มาเร็วแค่นั้น กรี๊ดดดด!!
PS III. ปุจฉา! อยากสกรีมในทวิตเตอร์ทำไงดี วิสัชนา! สกรีมโดยติดแท็กด้วยน้าาาาา #ฟิคชซวท สัญญาว่าจะตามไปอ่านทุกทวีตเลยยย